Elżbieta Morawiec

Krytyk teatralny i publicysta polityczny. W 1964 ukończyła studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1982 obroniła doktorat o świadomości w powojennym teatrze polskim napisany pod kierunkiem Ireny Sławińskiej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 1965-1974 była redaktorem w Wydawnictwie Literackim.Od 1974 do 1981 pracowała w krakowskim tygodniku „Życie Literackie”. Recenzje teatralne i szkice publikowała też w „Teatrze”, „Dialogu”, „Le Theatre en Pologne”, „Krakowie” czy „Odrze”. Była kierownikiem literackim w Teatrze Polskim we Wrocławiu (1978-1980) i Studio w Warszawie (1982-1985) pod kierownictwem Jerzego Grzegorzewskiego oraz w Starym w Krakowie (1983-1990) pod dyrekcją Stanisława Radwana. Po wprowadzeniu stanu wojennego ogłaszała swe teksty w prasie podziemnej w tym „Nowym Zapisie”, „Kulturze Niezależnej”, „Miesięczniku Małopolskim” i „Arce”. Od 1995 współpracuje z krakowskim dwumiesięcznikiem „Arcana”. Opublikowała następujące książki: „Józef Szajna” (z Jerzym Madeyskim, Kraków 1974), „Mitologie i przeceny” (Warszawa 1982), „Powidoki teatru. Świadomość teatralna w polskim teatrze powojennym” (Kraków 1991), „Seans pamięci” (Kraków 1996), „Małe lustra albo długi cień PRL” (Kraków 1999), „Jerzy Grzegorzewski – mistrz światła i wizji” (Kraków 2006), „Nadzieja, świat i krętacze”, (Kraków 2011), „Stanisław Wyspiański – myśli i obrazy” (Olszanica 2008), „Teatr Stary, jaki był 1945-2000” (Kraków 2018). Mieszka w Krakowie.