W tej edycji naszego pisma prezentujemy trzy recenzje napisane przez kobiety. Zuzanna Liszewska – Soloch omawia realizację Zamku Franza Kafki przygotowaną w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Monika Merkel, debiutująca jako nasza recenzentka, opisuje powstały w offowym zespole Gdynia Główna, spektakl Sanatorium inspirowany opowiadaniami Brunona Schulza. Justyna Kozłowska komentuje zaś przedstawienie Plath osnute wokół życia i twórczości angielskiej poetki, wystawione w warszawskim Studio. Owe spektakle obrazują trzy podejścia do literatury praktykowane we współczesnym teatrze dramatycznym. Zamek jest przykładem adaptacji wiernej nade wszystko literze tekstu, w tym wypadku niedokończonej powieści Kafki. W gdyńskim przedstawieniu motywy zaczerpnięte z prozy Schulza, z tomu Sklepy cynamonowe, a zwłaszcza z Sanatorium pod Klepsydrą, stały się kwestiami i monologami wygłaszanymi przez postacie. Natomiast Plath została oparta na postdramatycznym scenariuszu stanowiącym połączenie fragmentów wierszy Plath i jej autobiograficznej powieści Szklany klosz, tekstów napisanych na zamówienie reżyserki oraz improwizacji aktorskich.
Jarosław Komorowski w swych felietonach często przypomina i komentuje świadectwa życia teatralnego na wschodnich kresach w dziewiętnastym stuleciu – tym razem pisze o Powszechnych prawidłach dla teatru z 1861 w których „zwraca uwagę obyczajowa delikatność sformułowań, przeznaczonych dla polskich aktorów” – ale tylko w polskiej wersji, bo rosyjskie tłumaczenia są dużo bardziej dosadne. To ciekawe pendant do tego zderzenia kulturowego z jakim mamy ostatnio do czynienia za naszą wschodnią granicą.
Objęliśmy też patronatem medialnym organizowany latem w Warszawie, już po raz osiemnasty, Międzynarodowy Festiwal Tańca Zawirowania, którego współtwórczynią, obok Włodzimierza Kaczkowskiego, jest niegdysiejsza solistka zespołów baletowych w Warszawie i Dortmundzie, natomiast obecnie choreografka prowadząca własny zespół – Elwira Piorun.
rw.
