W dniu pojawienia się tej edycji Teatrologii w podwarszawskiej Falenicy odbędzie się pogrzeb zmarłego 23 września w wieku 94 lat Franciszka Pieczki. Ten znakomity aktor z racji społecznego pochodzenia i osobowości był predestynowany do grania postaci z ludu będących bohaterami tragicznymi. Najwybitniejszą jego rolą teatralną tego rodzaju był niewątpliwie Woyzeck z dramatu Georga Büchnera, zagrany w 1966 roku pod okiem Konrada Swinarskiego w Starym Teatrze w Krakowie. Niestety to wielkie dokonanie aktorskie Pieczki właściwie w ogóle nie zostało opisane. Pytany przez monografistkę Swinarskiego o Woyzecka Pieczka odparł, że jest w stanie tę postać natychmiast zagrać tak, jak w krakowskim spektaklu, ale niestety nie umie o niej nic powiedzieć. Kalina Zalewska w felietonie przypomina więc najwybitniejsze role teatralne i filmowe Pieczki.
Recenzujemy w dzisiejszej Teatrologii cztery wrześniowe premiery. W Śląskim Teatrze Lalki i Aktora w Katowicach Gabriel Gietzky przygotował przedstawienie oparte na Balladach i romansach Adama Mickiewicza z okazji dwusetnej rocznicy wydania w Wilnie owego tomu wierszy otwierającego w polskiej kulturze czas dominacji romantyzmu. Studio Buffo w Warszawie zaprezentowało, złożony z rodzimych piosenek będących pochwałą trunków alkoholowych i wywołanych nimi stanów, koncert WIECZÓR POLSKI – „Upić się warto”, wystawiony i prowadzony przez Janusza Józefowicza. W Teatrze im. Jaracza w Łodzi Radek Stępień zainscenizował Sonatę Belzebuba Stanisława Ignacego Witkiewicza, dramat o kompozytorze, który zaprzedał duszę diabłu niczym Adrian Leverkühn z Doktora Faustusa Thomasa Manna. W warszawskim Teatrze Polonia Grzegorz Małecki wyreżyserował monodram Życie pani Pomsel Christophera Hamptona oparty na wyznaniach sekretarki ministra propagandy Trzeciej Rzeszy Josepha Goebbelsa.
W zapowiedziach jako patron medialny anonsujemy organizowany pomiędzy 5 a 15 października przez Teatr Dramatyczny im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku festiwal Kierunek Wschód VI.
rw.
