Mija właśnie drugi tydzień wojny na Ukrainie. Wprost do niej nawiązuje felieton Jarosława Komorowskiego Kilka obrazków z ziem ukrainnych.
Życie teatralne w Polsce toczy się w cieniu agresji Rosji na Ukrainę. W większości teatrów aktorzy wychodzą do ukłonów z niebiesko-żółtymi flagami, demonstrując solidarność z walecznymi Ukraińcami. Tak było choćby w Teatrze Nowym w Łodzi po premierze Don Juana Moliere’a rozegranego w scenerii kościoła.
Wojna zmienia też gruntownie wymowę spektakli. Okrucieństwo wojny zaczęło dominować w Scenach z egzekucji Howarda Barkera ukazujących powstawanie w siedemnastowiecznej Wenecji obrazu przedstawiającego bitwę morską, wystawione zaś w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku jako dramat twórców represjonowanych przez świeckich i kościelnych mecenasów. Serio zabrzmiał motyw ukazanej groteskowo, bo spersonifikowanej i androgynicznej Kuli, która zabiła nie tylko pierwszego prezydenta międzywojennej Polski w Narutowiczu Sebastiana Majewskiego w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu. W epilogu sztuki Baron Műnchhausen dla dorosłych Macieja Wojtyszki, wystawionej w Teatrze Narodowym w Warszawie, zrozpaczony stary aktor zamierza się z kolei wystrzelić na kuli armatniej.
Wojna odcisnęła swe piętno na Kierunku zwiedzania, opartym na książce Marcina Wichy, w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. W bydgoskim teatrze zorganizowano bowiem czytanie napisanego w schronie dramatu pisarki z Kijowa przybyłej właśnie do Polski. Przedstawienie odtwarzające wystawę abstrakcyjnych obrazów Kazimierza Malewicza w przedrewolucyjnej Rosji powstało zaś w ramach XIII edycji Nowych Epifanii osnutych wokół pytania Jezusa: „Czemuś mnie opuścił?”.
W pierwszym odcinku Dzienniczka owego festiwalu, którego kolejny rok jesteśmy patronem medialnym, debiutuje w naszym portalu znana w środowisku Justyna Kozłowska. Publikujemy jej omówienie „spotkania” osób rozczarowanych polskim katolicyzmem, zatytułowanego Obraz/y uczuć, a przygotowanego pod okiem Weroniki Murek w Teatrze Ludowym w Krakowie.
rw.
