Premiera spektaklu Teatru Telewizji Powołanie w reżyserii Pawła Woldana wyemitowana w setną rocznicę urodzin Jana Pawła II, pokazuje drogę Karola Wojtyły do kapłaństwa. Jego decyzja o porzuceniu marzeń o studiach aktorskich na rzecz seminarium dojrzewa w dramatycznych, okupacyjnych okolicznościach.
Wybór ten, podobny do drogi bohatera dramatu jego autorstwa, brata Alberta Chmielowskiego, ukształtowały traumatyczne doświadczenia wojenne, a także osobiste doświadczenie śmierci, utraty najbliższych: mamy, brata, w końcu ojca, z którym młodego Karola łączyła szczególna więź.
Józef Pawłowski, choć fizycznie niepodobny do Wojtyły, stworzył postać pełną wewnętrznego ciepła, światła, pasji i żaru. W pierwszej scenie słyszymy bicie kościelnych dzwonów i hejnał mariacki – Karol pełen oczekiwań przyjeżdża z ojcem do Krakowa, by na tamtejszym uniwersytecie rozpocząć studia polonistyczne. Pochłania mistykę Mickiewicza, Słowackiego, której broni, by potem z zapartym tchem pod wpływem swojego mentora, Jana Tyranowskiego, czytać również mistyków Kościoła, św. Jana od Krzyża.
Mimo jego spokoju i skupienia od razu widać, że w piersi przykrytej płaszczem znanym ze zdjęć Wojtyły z młodości, kryje się wielkie serce idealisty, romantyka, który nie będzie biernie przyglądał się epokowym wydarzeniom, dziejącym się na jego oczach. Karol dyskutuje o Polsce, Bogu, literaturze i teatrze, wstępuje do konspiracji, mimo że najbliższa jest mu walka słowem. Po zamknięciu uniwersytetu ciężko pracuje fizycznie w fabryce Solvaya, w przerwach czytając i modląc się.
W telewizyjnym spektaklu widzimy go wiele razy na scenie, począwszy od odrobinę komicznego debiutu rolą Byka w sztuce Mariana Niżańskiego
Kawaler Księżycowy w Studiu 39, po słynny monolog Bolesława Śmiałego z Króla- Ducha Słowackiego w Teatrze Rapsodycznym, który współtworzy. Wygłaszając monolog Wojtyła w ostatniej chwili zmienia interpretację, traktując go jako spowiedź króla- grzesznika, co zwiastuje wewnętrzny przełom przyszłego “słowiańskiego papieża” przewidzianego przez autora dzieła. Podczas pracy nad utworem Samuel Zborowski Karol w końcu oznajmia zaskoczonym przyjaciołom z Teatru Rapsodycznego Mieczysława Kotlarczyka (w tej roli Przemysław Stippa), że wstępuje do seminarium.
Ostatnia scena to odebranie święceń kapłańskich z rąk kardynała Sapiehy (Zygmunt Józefczak).
Słabością spektaklu jest pewna łopatologiczność, czasem sztuczność oszczędnych dialogów, w których twórcy chcą przemycić jak najwięcej informacji biograficznych, jego skrótowość i kondensacja faktów. Walorem – muzyka i światło, tworzące raz atmosferę kontemplacji, modlitwy, raz zagrożenia – a także relacje między postaciami, które stworzyli aktorzy. Wiele dzieje się tu między słowami i bez słów. W każdym geście ojca (Adam Woronowicz) widać jego ogromną miłość, Halinie (Adrianna Chlebicka) Karol recytuje z zapałem swoje wiersze, które znalazły się później w tomie Psałterz Dawidów/ Księga Słowiańska.
Adrianna Chlebicka jako Halina Królikiewiczówna i Józef Pawłowski jako Karol Wojtyła
Łączy ich wielka przyjaźń, podobnie z Julkiem Kydryńskim (Marcin Piotrowiak) i Mieciem Kotlarczykiem. Konwencja jest realistyczna, niemal dokumentalna, ale w spektaklu nie brak metafizyki. Odkrywamy mniej znaną twarz Jana Pawła II. Choć Karol Wojtyła Józefa Pawłowskiego jest ludzki, bywa nawet wesoły, czy zwyczajny, nie jest “skremówkowany”, ma wewnętrzną siłę, charyzmę i powagę.
Powołanie. Scenariusz i reżyseria: Paweł Woldan. Zdjęcia: Piotr Wojtowicz. Scenografia: Małgorzata Grabowska. Muzyka: Andrzej Krauze. Obsada: Józef Pawłowski (Karol Wojtyła), Adam Woronowicz (Ojciec Karola), Piotr Głowacki (Jan Tyranowski), Przemysław Stippa (Mieczysław Kotlarczyk), Adrianna Chlebicka (Halina Królikiewiczówna), Marcin Piotrowiak (Juliusz Kydryński), Zygmunt Józefczak (Kardynał Sapieha), Andrzej Róg (Ksiądz), Tadeusz Kwinta (Profesor) i inni. Emisja 18 V 2020, Teatr Telewizji.
