W dzisiejszym wydaniu „Teatrologii” debiutuje znakomita znawczyni teatru muzycznego w Polsce Małgorzata Komorowska, która w swym szkicu porusza w perspektywie historycznej kwestię: w jakim języku śpiewać opery? Nasz stały felietonista Jarosław Komorowski przywołuje i komentuje opisy widowisk teatralnych pojawiające się na kartach Trylogii Henryka Sienkiewicza.
Trzonem edycji jest aż sześć recenzji przedstawień. Justyna Kozłowska obejrzała dla nas w Warszawie w Pałacu Kultury dwa spektakle: w Lalce orientalną Baśń o pięknej Parysadzie Bolesława Leśmiana w reżyserii Anety Jucejko-Pałęckiej, w Studio zaś The Employees na podstawie Załogi duńskiej pisarki science fiction Olgi Ravn w multimedialnej realizacji Łukasza Twarkowskiego. Wojciech Jerzy Kieler w Teatrze Polskim w Bydgoszczy zobaczył adaptację powieści Władysława Reymonta Komediantka, przeniesionej w realia dzisiejszego teatru przez aktorkę Anitę Sokołowską. Karol Rawski natomiast widział w Teatrze im. Jaracza w Łodzi uwspółcześnione wystawienie Szklanej menażerii Tennessee Williamsa w reżyserii również debiutującego w roli reżysera aktora Pawła Paczesnego.
Artur Grabowski polemizuje z opartym na osobistych doświadczeniach przedstawieniem Mateusza Pakuły Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję granym w Łaźni Nowej w Krakowie. Pakuła domaga się bowiem legalizacji eutanazji, do której jego zdaniem nie dopuszcza w Polsce Kościół rzymsko-katolicki, powołując się na piąte przykazanie: Nie zabijaj.
Wreszcie Kamil Bujny relacjonuje dla nas spektakl a najważniejsze jest… przygotowany przez Pawła Miśkiewicza z absolwentami wrocławskiej filii Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie na motywach serialu telewizyjnego Krzysztofa Kieślowskiego Dekalog. Miśkiewicz uwspółcześnił fabuły pięciu odcinków nawiązujących do przykazań będących fundamentem judeo-chrześcijańskiej cywilizacji, ale w istocie skupił się na „kryzysie uchodźczym” na granicy polsko-białoruskiej, przenosząc go zresztą w nieodległą przyszłość, w rok 2029, zapewne aby uniknąć bezpośredniej konfrontacji z rzeczywistością. Jeśli prawidłowo odczytujemy jego intencje oskarżył w swym spektaklu – w bardziej zawoalowany sposób niż Michał Zadara w Odpowiedzialności granej w Teatrze Powszechnym w Warszawie – państwo i społeczeństwo polskie, że w rezultacie wrogiego nastawienia do imigrantów z Azji – usiłujących nielegalnie przedostać się do Unii Europejskiej – dopuszcza do ich śmierci z głodu i z zimna. Pochylił się też nad sytuacją zwierząt, które nie mogą się swobodnie przemieszczać z powodu wybudowania przez rząd polski na granicy metalowego płotu.
Na prośbę grupy młodych twórców publikujemy również opisy praktyk stosowanych wobec nich przez reżysera Wiktora Bagińskiego, między innymi w trakcie realizowania w 2022 roku opartego na ukraińskiej powieści Serhija Żadana spektaklu Mezopotamia w Teatrze Polskim w Poznaniu.
Anonsujemy ponadto promocję, wydanej z okazji ćwierćwiecza działalności, książki Teatr Kropka Theatre. 25 lat przekraczania granic. Misterium osobne Jolanty Juszkiewicz.
rw.
