Dzisiejsze wydanie naszego pisma przypada w Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, która zatwierdzona została w Polsce w 1320 roku, a w 1420 na synodzie gnieźnieńskim uznano ją za powszechną. Teoforyczne procesje do czterech ołtarzy mają miejsce na naszych ziemiach od prawie 700 lat i trwają niemal w tej samej zewnętrznej formie, choć sfera metafizyczna i duchowa tego święta ulegała przemianom. Teatr europejski wpisuje się w tę tradycję popularnymi hiszpańskimi autos sacramentales, pokazywanymi popołudniami po zakończeniu procesji. Także w Polsce od XVI wieku uroczystość urozmaicana była przedstawieniami scenicznymi o tematyce eucharystycznej. W tradycji ludowej jest to zaś okres święcenia ziół i kwiatów, z których potem przyrządzano napary czy nalewki lecznicze. Wątki odwołujące się do procesji Bożego Ciała dają się odnaleźć w Wyskubkach na podstawie wierszy i prozy Tadeusza Różewicza w reżyserii Pawła Kamzy przygotowanych we Wrocławskim Teatrze Współczesnym, o premierze których zajmująco pisze, debiutujący u nas, Kamil Bujny. Witamy Go w gronie naszych współpracowników bardzo serdecznie. Zwraca on uwagę na mocno wybrzmiewającą w spektaklu potrzebę nie tylko wspólnotowego działania, ale także przeżywania i duchowej łączności. Spektakl Zamroz Porywaczy Ciał w Poznaniu, przygotowany na jubileusz trzydziestolecia istnienia tego wyjątkowego teatru, omawia Adam Domalewski, podkreślając „ciągłość artystycznej formuły, w jakiej trwają Katarzyna Pawłowska i Maciej Adamczyk”. O ostatniej przedwakacyjnej premierze Teatru Śląskiego w Katowicach Płatonowie Antona Czechowa w reżyserii Małgorzaty Bogajewskiej, „przejmującej opowieść o człowieku i jego upadku”, pisze Magdalena Mikrut-Majeranek. Dzieci z Bullerbyn Astrid Lindgren z Teatru Lalka w Warszawie w reżyserii Agnieszki Glińskiej, gdzie „nie wszystko jest na szczęście proste i wesołe”, recenzuje Justyna Kozłowska. W felietonie z serii Literatura podmiotu trzecia część podcyklu Cofnięcie kultury. Fiu, fiu, panie Dziejku, fiu, fiu. W tym odcinku – noszącym tytuł Order ordy – Antoni Winch, odwołując się do Witkiewiczowskiego Nienasycenia, ale także do węgierskiego ekonomisty Karla Polanyia, filozofów: rumuńskiego Emila Ciorana, francuskiego Jacquesa Ellula czy niemieckiego Petera Sloterdijka, konstatuje między innymi, że: „Nasze manifesty, odezwy, rezolucje, dyrektywy, pronunciamenta małe i duże, cała ta polityczno-ekonomiczno-społeczna szarpanina znaczona ruinami miast, łzami, krwią i masowymi grobami, na którą zmitrężyliśmy tyle czasu, sił i szlachetnych intencji, była, jak się okazuje, psu na budę. Ale za to Chińczykowi na zarybek.” W Zapowiedziach przedstawiamy program 26. międzynarodowego Festiwalu Szekspirowskiego, którego motywem przewodnim jest hasło: „Między niebem a sceną. Po burzy?”. Zwracamy także uwagę na nasz nowy dział, wchodzący w miejsce „Dramatów pandemicznych”. Nazwaliśmy go „Nasze wideo” i prezentujemy w nim przygotowane przez nas nagrania wideo, a także podcasty. Zachęcamy do oglądania. Jest ich już całkiem sporo. mk.