Od redakcji 133(186), czyli Słowacki była kobietą. 15 grudnia 2022 Zawieszenie przez wojewodę mazowieckiego z prawicy pod wpływem opinii katolickiego stowarzyszenia Ordo Iuris nominacji Moniki Strzępki na stanowisko dyrektorki bynajmniej nie sparaliżowało działalności Teatru Dramatycznego w Warszawie. Została ona bowiem natychmiast zaangażowana do feministycznego kolektywu jako konsultant do spraw artystycznych. Odbyła się więc inaugurująca pierwszy sezon pod nowym kierownictwem premiera adaptacji powieści Ottessy Moshfegh Mój rok relaksu i odpoczynku. Czterogodzinny spektakl rozgrywa się w Nowym Jorku w 2000 roku tuż przed atakiem islamskich terrorystów na World Trade Center. Stan narratorki pragnącej za sprawą leków psychotropowych pogrążyć się w długotrwałym śnie, aby uporać się z depresją oraz zmęczeniem, sugestywnie oddaje okładka najnowszego wydania powieści Moshfegh w oficynie Random House. Recenzentka „Teatrologii” nie napomknęła jednak, iż widzowie są przestrzegani przez lewicowy kolektyw, że w spektaklu, toczącym się na tle apteki z zielonym krzyżem, nadal są motywy mogące wywołać „niepożądane skutki uboczne”, a mianowicie „klasizm, seksizm i heteronorma”. W Krakowie na kameralnej scenie Starego Teatru z kilkumiesięcznym poślizgiem zaprezentowany został spektakl Art of Living. Jest to dokonana przez Beniamina Marię Bukowskiego adaptacja wydanej w 1978 powieści francuskiego pisarza Georges’a Pereca Życie instrukcja obsługi. Postmodernistyczna powieść Pereca opisuje egzystencje lokatorów dziesięciopiętrowej kamienicy paryskiej. Jej narrator przenosi się do kolejnych mieszkań zgodnie z ruchem konika szachowego. W Starym trwa to pięć godzin. Wreszcie w teatrze opolskim debiutująca reżyserka przygotowała z tamtejszą młodzieżą licealną performans Kordian;, zaledwie zainspirowany dramatem Juliusza Słowackiego. Z romantycznego dramatu pozostała w nim tylko młodzieńcza depresja, próba samobójcza i pobyt w szpitalu psychiatrycznym, z biografii Słowackiego, granego jako osobę niebinarną oczywiście przez młodą kobietę, przywołany jest natomiast homoseksualny romans z Zygmuntem Krasińskim, no i, rzecz jasna, uzależnienie od narkotyków. Felieton Jolanty Hinc-Mackiewicz poświęcony jest tym razem publiczności teatralnej, ponieważ jej uwagę przyciągnęły ostatnio emocjonalne reakcje dwóch grup widzów pojawiających się coraz częściej w polskich teatrach i zachowujących odmiennie niż zblazowana rodzima publiczność. Przyglądała się Białorusinom zarówno lokalnym, żyjącym na Podlasiu, jak i przybyłym do Polski z państwa Aleksandra Łukaszenki w obawie przed represjami za walkę o niepodległość i wolność. Jeszcze bardziej była zaskoczona reakcjami Ukraińców oglądających spektakle grane przez teatry z Kijowa, jak i polskie starające się ukazać ich dramat w obliczu rosyjskiej inwazji nie tylko jako uchodźców. rw.